Νομίζω ήταν 1981-82 όταν πήγα για κάποιο άσχετο λόγο στο σπίτι του συμμαθητή μου του Παναγιώτη καλή του ώρα... ο Παναγιώτης ήταν ο μανιακός ηλεκτρονικός του σχολείου (κάθε σχολείο είχε και από έναν), εγώ ήμουν ήδη ακροατής του τότε πειρατικού ραδιόφωνου της Θεσσαλονίκης... είμαι λοιπόν στο σπίτι του Παναγιώτη και βλέπω σε μια γωνία του σαλονιού ένα παράξενο μηχάνημα με κάτι πράγματα σαν λάμπες επάνω του... του λέω «ρε Παναγιώτη τι είναι αυτό;» «πομπός» μου απαντάει, «τι πομπός» ρωτάω εγώ, «πομπός ρε, με αυτό βγαίνουν στον αέρα οι πειρατικοί σταθμοί που ακούμε» «σοβαρά ρε μιλάς;» του λέω έκπληκτος εγώ και πριν προλάβει καλά καλά να μου απαντήσει, έχω αρπάξει αυτόν τον μαγικό πομπό και την κεραία του και έχω φύγει τρέχοντας για να τα στήσω στο σπίτι μου, κυκλοφορόντας στο δρόμο με ένα παράνομο μηχάνημα στα χέρια, κάτι που βέβαια λίγο με ένοιαζε. Λίγες ημέρες μετά ήμουν στον αέρα και αμέσως γεννήθηκε ένα παιδικό όνειρο, αφού παιδί ήμουν ακόμη, το όνειρο του δικού μου «μεγάλου», επαγγελματικού, νόμιμου ραδιοφωνικού σταθμού... με μια μικρή καθυστέρηση 26 περίπου ετών, παρέα με τον Γιάννη και τον Χρήστο Q, τσουπ... έσκασε μύτη ο imagine, το ραδιόφωνο κυριολεκτικά όπως το είχα φανταστεί 26 χρόνια πριν...
Δεν έχω λόγια να περιγράψω τη χαρά μου για τη δημιουργία αυτού του ραδιόφωνου, αλλά και τη συγκίνηση που μου προκαλεί η αγάπη σας. Το ραδιόφωνο αυτό, το λέω και το εννοώ, είναι δικό μας, εσείς και εμείς μαζί.
Σε αυτή τη προσωπική ενότητα στο site του imagine (κάτι σαν ένα μικρό blog περίπου), αποφάσισα με εσάς τους φίλους να μοιράζομαι διάφορα προσωπικά πραγματάκια είτε δικά μου είτε άλλων που όμως με άγγιξαν με κάποιο τρόπο. Στο φάκελο άρθρα θα βρείτε μερικά δικά μου άρθρα τα οποία δημοσιευτήκαν στην εφημερίδα «πρώτο θέμα» τη περίοδο 2005-06.
Ο φάκελος συνεντεύξεις περιέχει μια συνέντευξη που με είχε ξαφνιάσει ευχάριστα αφού ήταν ίσως η πιο ουσιαστική συνέντευξη που μου έχουν κάνει ποτέ και που την έδωσα στη δημοσιογράφο Κατερίνα Μανδενάκη για το περιοδικό "elle" με αφορμή ένα άρθρο που είχα γράψει μετά τη προβολή της ταινίας "v for venteta". Την δεύτερη την έβαλα κυρίως γιατί αφορά το ραδιόφωνό μας. Δόθηκε στη δημοσιογράφο Μελίνα Μελικίδου για το περιοδικό "downtown".
Στις φωτογραφίες αποφάσισα δικές μου να μην βάλω, εκτός από τρεις οι οποίες κατέγραψαν την αφεντομουτσουνάρα μου και όχι μόνο, σε ηλικία ενός έτους. Επίσης υπάρχουν και τα σκυλιά μου που αναμφισβήτητα παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον και που ήθελα πολύ να γνωρίσετε. Τέλος στις φωτογραφίες υπάρχει και μια του παιδικού μου ήρωα, ως φόρος τιμής στη έμπνευση που μου έδωσε τότε...
Στα «διάφορα» για την ώρα έχω μόνο μια δημοσιευμένη επιστολή του Πάνου Κατσιμίχα προς τον Μιχάλη Χατζηγιάννη που θα απολαύσετε...
Για μια ακόμη φορά, ένα μεγάλο ευχαριστώ, είστε φιλαράκια...